لبخندش مرا کافیست!

آخرین تصویری که ازش داشتم جیغ زدن و گریه کردن و فریاد بود.

آرامش نداشتم و همش این حالش جلو روم بود.

هر چی پیام می داد که آرومم و نگرانم نباش هیچ تاثیری نداشت.

می دونستم اونقدر محکم و قوی هست که خیلی زود دوباره بلند میشه و به زندگی ادامه میده و حتی زندگی دو خواهر کوچیکترش و حتی باباش رو سرو سامون میده و نمیذاره غم مادر خانواده شو از پا در بیاره ، ولی تا نمیدیدمش که بازم لبخند میزنه آروم و قرار نداشتم و کلافه و بی قرار بودم. اینکه می دونستم خوب نیست و نمی تونم براش کاری کنم منو کلافه تر می کرد. طاقت دیدن اشکهاش رو نداشتم ، او فقط باید لبخند می زند ، فقط باید می خندید.

دیروز رفتم خونشون، همون اول که در رو باز کرد یه لبخند زود و گفت: سلام

لبخندش آبی بود رو آتیش، آروم شدم.

می دونم دو روز بعد از تشیع جنازه مادر لبخند زدن یعنی چی

می دونم تو دلش چه آنیشی بود ، اینم می دونم که بخاطر من لبخند زد ، لبخند زد که من رو آروم کنه .

لبخند می زنه که خانواده شو آروم کنه و من مطمئن تر میشم که از پس این روزها بر میاد.

 

( برا شادی روح مادر دوستم و مادر خودم و همه مادرایی که دیگه پیشمون نیستن، صلوات)

کجای این قصه منم ؟

وقتی پوشه ی موزیک رو باز کردم و دیدم چقدر قدیمی ان ، متوجه شدم خیلی وقته موزیک گوش نکردم

قبلا همین که می خواستم با سیستم کار کنم قبل از هر کاری موزیک می ذاشتم و بعد کارامو انجام می دادم.

متوجه شدم خیلی وقته برای کارای غیر ضروری هم پای سیستم ننشستم.

وقتی وبلاگمو باز کردمو  دیدم از آخرین پستم بیشتر از دو سال می گذره، متوجه شدم خیلی وقته از خودم فاصله گرفتم

شرایطم نسبت به قبل زمین تا آسمون فرق داره ، ولی من همون حوریای سابقم، چرا باید با خودم فاصله بگیرم؟ 

اتفاقات ریز و درشت و خوب و بد زیادی افتاده ، که من رو کامل تر کرده ، خیلی چیزا رو فهمیدم و مهمترین نکته ش این بود که متوجه شدم هیچی نمی دونم

می خوام برگردم ، نه به شرایط سابق، چون دست خودم نیست ولی می خوام برگردم به خودم با همین شرایط